Volgens hem hing er een ‘tendency to live upon war-fatigue and the lazy offering of the not-too-recent fray as an excuse for not doing anything.’ ‘They’re charming and gracious, but they haven’t any pep.’ ‘In England writers mingle only with literary people, become a light-minded and complacent lot, all too darn literary for any use. […] They never take notice that tramway-conductors, mine workers and other human beings outside their little set exist.’

Engeland kan Amerikaanse literatuur ook niet meer betuttelen zoals het dat de afgelopen eeuwen heeft gedaan. Nu denkt elke jongeman die net van Oxford komt dat hij schrijvers als Edith Wharton, Joseph Hergesheimer en Sherwood Anderson moet vertellen hoe ze moeten schrijven. ‘It would be sickening if it were not so silly.’ Wij Amerikanen moeten niet meer naar de Engelsen kijken voor goedkeuring, maar onze eigen weg in slaan. Engelse recensenten geven vaak aan dat ze de taal van Amerikanen niet begrijpen. Als het daarbij zou blijven, zou er geen probleem zijn, maar vaak keuren ze het werk daarom af. Er zijn bijna geen goede recent-verschenen boeken van Amerikaanse schrijvers in de Engelse boekhandels te vinden, maar flutromannetjes over het Wilde Westen verkopen ze hier overal.

Overigens gaf Lewis nog wel te kennen dat hij de Engelse schrijvers Walpole, Galsworthy, W.L George en Wels niet tot de eerder beschreven typische Engelse schrijvers rekent.


“American Books In England.” Times [London, England] 25 May 1922: 16. The Times Digital Archive. Web. 19 Feb. 2015.