Josep Maria de Sagarra (1894-1961) komt uit welgestelde Catalaanse familie. In 1925 schrijft hij een artikel met de titel ‘La por a la novella’ (De angst voor de roman), waarin hij de Catalaanse schrijvers, inclusief zichelf, oproept tot het schrijven van romans.

De Sagarra sympathiseert in zijn jonge jaren met het Noucentisme, of beter gezegd, hij trekt op met enige voormannen van deze beweging, in het bijzonder met de dichter Josep Carner. Laatstgenoemde vraagt hem aan het einde van de jaren tien een echte ‘noucentistische’ roman te schrijven, waarmee Carner bedoelt: een grootsteedse, ‘grijze’ roman, zonder stilistische excessen, zonder pathos, koel, ironisch, waarin de uitwerking van de personages prevaleert boven een vernuftige plot (een poëtica die zich mutatis mutandis laat vergelijken met de Nieuwe Zakelijkheid ten onzent). De Sagarra neemt de uitdaging aan en schrijft Paulina Buxareu (1919), waarin hij op mild ironische wijze de Barcelonese kleinburgerij te kijk zet. In een aantal opzichten heeft de jonge schrijver de noucentistische opvattingen gevolgd, maar De Sagarra is een te groot kunstenaar om zich helemaal te voegen naar de leerstellingen van het Noucentisme, en er zijn in Paulina Buxareu veel sporen te vinden van de grote negentiende-eeuwse realisten, met name van de vermaledijde Oller.

Een kleine tien jaar later zet De Sagarra zich opnieuw aan het schrijven van een roman. Het resultaat is All i salobre (1928), in het Nederlands Knoflook en pekel, een roman die in bijna niets op zijn eersteling lijkt.