Centraal staat de aan lager wal geraakte Cornelius Suttree. In een woonboot op de Tennessee aan de rand van Knoxville voorziet hij in zijn bestaan door te vissen in dit stinkende riool, dat als de Styx door de stad en het land stroomt. Hij kiest voor een bestaan als rivierrat, en in de roman klinken de stemmen van de ‘ratten’ met wie hij zich omringt. In een overweldigende stortvloed van beelden schildert McCarthy Amerika’s zelfkant, waarbij als motto Suttree’s woorden kunnen dienen: ‘De menselijke ellende kent geen grenzen, het kan altijd nog erger.’