Tijdens zijn schrijversjaren in Rusland was Aleksander Soltzjenitsyn een veel vertaald en graag gelezen dissident auteur. Vooral zijn romans over zijn verblijf in de kampen (In de eerste cirkel, 1968; Kankerpaviljoen, 1968) vonden internationaal gretig aftrek. In die internationale belangstelling kwam snel een kentering nadat Solzjenitsyn in 1974 zijn land was uitgezet naar aanleiding van de publicatie van zijn roman De Goelag Archipel, een harde aanklacht tegen de communistische strafkampen.

Anders dan verwacht (en gehoopt) door zijn westerse liefhebbers zette hij zijn strijd tegen het Sovjetregime niet vanuit het Westen voort. In plaats van zich iets aan te trekken van alle belangstelling voor zijn persoon trok Solzjenitsyn zich terug in de Amerikaanse staat Vermont, met als enige doel zijn levenswerk Het Rode Rad te voltooien, een grootse roman over de Russische Revolutie.

In zijn essay laat Willem G. Weststeijn zien hoe het kwam dat de grote Rus hierna zo snel – en ten onrechte – in de vergetelheid raakte. Hiermee heeft de lezer een mooie leidraad in handen voor het lezen van Solzjenitsyns onlangs in het Nederlands verschenen verhalenbundel Abrikozenjam en andere verhalen, verhalen over Rusland na de tijd van de Sovjet-Unie. Het essay wordt gevolgd door een toelichting van Solzjenitsyn zelf op het schrijven van Het Rode Rad.

Dit essay verscheen eerder in Armada 24, met als thema ‘De roman-fleuve’. Voor de volledige inhoud van deze aflevering, zie: www.armada-wereldliteratuur.nl

Klik hier voor een overzicht van alle Armada-artikelen op Schwob.nl.