Jens Peter Jacobsen (1847–1885) was wetenschapper - hij vertaalde Darwin en kreeg van de universiteit van Kopenhagen een gouden medaille voor een scriptie over zoetwateralgen - en dichter ten tijde van de zogenaamde ‘moderne doorbraak’ in de Deense literatuur in de jaren 1870. Jacobsen werd de ‘schrijver van zijn generatie’ genoemd.

Zijn roman Niels Lyhne (1880) gaf stem aan de verwerping van de oude waarden van de Romantiek, en werd het boegbeeld van de decadentie en doodsdrift die karakteristiek waren voor de jaren 1890 en de eeuwwende.

Jacobsen brak al in 1876 door met de historisch-psychologische roman Fru Marie Grubbe, die voor het eerst in de Deense literatuur een vrouw als hoofdpersoon had die beschreven werd als iemand gedreven door instincten en verlangens.

Het uitdagende individualisme in dit boek stelt menselijke waarden tegenover de morele opvattingen van de samenleving. Net als de korte verhalenbundel die Jacobsen in 1882 - drie jaar voordat hij stierf aan tuberculose - uitbracht, vallen ook Jacobsens roman op door hun zeer geladen, sfeervolle proza en bijna lyrische stijl.

Jaconsens poëzie werd niet in boekvorm gepubliceerd tot na zijn dood. Jacobsen had grote invloed op de Duitse literatuur rond het begin van de eeuw, o.a. op Rilke en Thomas Mann, en later Kafka. Componisten als Schönberg en Delius schreven muziek op teksten van Jacobsen.