Harry Sinclair Lewis (1885-1951) was de eerste Amerikaanse schrijver die de Nobelprijs voor de Literatuur (1930) won.

Tot zijn literaire doorbraak met Mainstreet (1920) leidde Sinclair een moeilijk leven. Zijn tijdelijke baantjes zorgden ervoor dat hij net het hoofd boven water kon houden. Maar ook als gevestigd auteur volgde hij niet de makkelijkste weg. Hij had sterke kritiek op de Amerikaanse zelfgenoegzaamheid en dit bracht hem veel miskenning en vijandschap. Toch bleef hij trouw aan zichzelf, en weigerde in 1926 zelfs de Pulitzer-prijs voor Arrowsmith. De winnaars van deze prijs gaven uitdrukking aan “de heilzame, gezonde aspecten van het Amerikaanse leven” en daarmee zou hij zijn eigen werk hebben verloochend.

Bij zijn ontvangsttoespraak na het verkrijgen van de Nobelprijs klaagde hij dat veel Amerikanen nog steeds bang waren voor literatuur waarin niet slechts alles wat Amerikaans is verheerlijkt wordt.

Sinclair trouwde en scheidde twee keer, kreeg twee zoons waarvan er een overleed aan het front tijdens de Tweede Wereldoorlog, en leed aan een alcoholverslaving. In 1951 stierf hij een eenzame dood in Rome.