Constance werd verdacht van de moord omdat zij geen suiker heeft gegeten, maar ze is vrijgesproken, en sindsdien laat de buitenwereld de Blackwoods niet meer met rust. Wanneer hun neef Charles arriveert wordt de situatie nog dreigender. Merricat is echter de enige die het gevaar inziet dat de komst van Charles met zich meebrengt, en ze moet snel handelen om haar overgebleven familieleden uit zijn greep te houden. Merricat ontfermt zich zo goed en zo kwaad als dat gaat over haar zus en is de enige bewoner van het huis die nog buiten komt. Twee keer per week loopt ze het pad van het huis naar het dorp af om boodschappen te doen. Steeds weer doet het gezin, of wat daar nog van over is, verwoede pogingen om de tijd stil te zetten. Net als in de rest van haar werk speelt het bovennatuurlijke een rol, en vooral de angst. Merricat is bang om te verliezen wat ze heeft en in haar rijke fantasie spelen zich allerlei idyllische utopieën af, terwijl de werkelijkheid zoveel rauwer en duisterder is. Deze tegenstelling maakt het boek, in de woorden van Niña Weijers die het nawoord schreef, ‘even duister als helder, even broeierig als vrolijk, even geheimzinnig als huiselijk’.