Fragment

De kinderen van de kolonel

Mahmud Doulatabadi

Laat ik eerst mijn sigaret maar eens uitmaken.
Dit was misschien al wel de twintigste sigaret die hij sinds het begin van de avond uit had gedrukt. Hij had het benauwd en door het vele roken waren zijn mond en tong hun smaakzin aan het verliezen. Kijk nou toch eens! De gebarsten ruit in het raam is nat van zweet. En wat een stilte! Met elke klop op de poort werd de stilte en de monotone regen doorbroken. Het regende alleen maar en het geluid van de regen op het oude dak van roestige golfplaten was zo eentonig dat het zelf deel uitmaakte van de stilte. Ik kan mij herinneren dat ik in mijn hele leven één keer de zon heb zien ondergaan op het golfplaten dak.
Bij het vallen van de avond, na de regen, vlak voor het ondergaan van de zon, hadden de okerkleurige golfplaten een trieste schoonheid. Dat was in de dagen dat de eerste witte haren bij zijn slapen te zien waren. Hij liep toen nog met ferme pas en opgeheven hoofd en voelde de grond onder zijn voeten. Hij was nog niet versleten en zijn gezicht was nog niet rimpelig. Angst en verwarring hadden nog geen voren getrokken in zijn voorhoofd. Maar, mijne heren, ik moet toch eerst mijn sigaret uitmaken, opstaan, mijn regenjas over mijn schouders gooien, en dan pas kan ik naar de poort komen! Klopt u maar, wie u ook bent! Het is al jaren geleden dat ik goed nieuws heb gehad, en nu, op dit onmogelijke uur van de nacht, verwacht ik zeker geen goed nieuws! Eens kijken! Als mijn oude horloge niet voorloopt en ook niet achter, dan moet het nu ongeveer drie uur ’s nachts zijn. Kijk nou toch eens! De gebarsten ruit in het raam is helemaal nat van zweet! Klopt u maar! Klopt u maar! U kunt kloppen tot de doden wakker worden! Maar zolang ik mijn regenjas niet aanheb en geen pantoffels aan mijn voeten heb, zet ik geen stap op de binnenplaats. U ziet toch zelf wel dat het pijpenstelen regent! Bovendien moet ik het licht op de veranda nog aandoen, en dan moet ik de trap af. U wilt toch niet dat ik in het donker uitglij en val, en dat mijn schouder uit de kom raakt? Ik kom al! Ik hoop alleen wel dat het licht in de kelder van Amir niet aan is. Ik moet wel proberen kalm te blijven en niet erg verbaasd te zijn wanneer ik de deur opendoe. Ik weet, ik weet heel goed dat mijn oogleden en mijn kin niet mogen trillen. Onder geen enkele voorwaarde! Maar dat verrekte linkerooglid heb ik niet in bedwang. Ik hoef maar aandachtig naar iets te kijken of het begint vanzelf al te trillen. Het is alleen maar dit linkerooglid …
‘Ja, meneer … ik kom al … Een ogenblik geduld!’
Hij kon toch niet vragen wie het was die op dit onmogelijke uur bij hem aanklopte? Denk nou niet dat hij het lef niet had zoiets te vragen. Nee, dat was het niet. Maar zelfs de gedachte eraan kwam niet eens bij hem op, omdat hij er zeker van was dat dit niets zou veranderen aan de zaak. De ervaring had hem geleerd dat als de huisdeur ’s nachts onder alle omstandigheden op slot zou blijven, niemand zo hard zou aankloppen.
Dus zit er voor mij niets anders op dan diep adem te halen. Uiteraard peins ik er niet over mijzelf toe te staan aan het aantal sigaretten te denken, dat ik overdag en ’s avonds rook, en op een moment van onoplettendheid spontaan volstrekt onpraktische beslissingen te nemen. Maar om in staat te zijn om wanneer ik de deur opendoe mijn zenuwen in bedwang te hebben en ervoor te zorgen dat mijn ademhaling niet als een teken van paniek wordt gezien, kan ik niet anders dan diep adem te halen en heel rustig de deur open te doen.
‘Kolonel?’
‘Ja, meneer.’
‘Bent u het zelf, kolonel?’
‘Jazeker! Had u iemand anders verwacht?’
‘Waarom maakt u dan de deur niet open?’
‘Ik doe hem zo open … ik moet nog even de sleutel pakken. Hier is hij … ik heb hem. Nee, toch niet, dit is de sleutel van de kluis. Ik moet de sleutel gaan halen. Neemt u mij niet kwalijk … Een ogenblikje nog.’
Waar heb ik hem neergelegd, op een plank of op tafel? Gewoonlijk stop ik de sleutel in mijn zak, want … nou ja … gewoon, je weet maar nooit. Sinds ik vanavond thuis ben gekomen, ben ik niet meer naar buiten gegaan, want dan zouden mijn kleren nat zijn geworden en had ik andere aan moeten trekken. Misschien heb ik de sleutel wel met mijn rozenkrans en sigarettenaansteker – die oude Duitse sigarettenaansteker, die het overigens niet meer doet – op de schoorsteenmantel gelegd onder het portret van de kolonel. Ja, waarachtig!
Daar lag hij, pal onder de zwarte, glimmende laarzen van de kolonel, naast de foto van zes bij vier van Mohammed Taghi, de foto die hij had laten maken voor zijn rijbewijs. Nu al meer dan twee, misschien zelfs wel drie jaar, stond die foto daar, naast de zwarte, glimmende laarzen van de kolonel, om hem eraan te doen wennen naar zijn zoon te kijken. Ja, ik wil er een gewoonte van maken naar de foto’s van mijn kinderen te kijken. In werkelijkheid kwam een dergelijke beslissing van de kolonel voort uit de behoefte zich te verdedigen. Door de foto van zijn zoon op ooghoogte tegenover zich te hebben wilde hij zich verdedigen tegen iets, wilde hij voorkomen dat hij overvallen werd door dat iets dat als een golf uit de diepte van zijn hart opkwam en hem naar het hoofd steeg. Want hij was ervan overtuigd dat hij, wanneer hij de foto van Mohammed Taghi op ooghoogte voor zich had, zijn jongen geen moment zou vergeten, en niet plotseling overvallen zou worden door de herinnering aan hem. Maar in feite verdedigde hij zich door voortdurend naar de foto van Mohammed Taghi te kijken tegen de aanval van iets dat hem te gronde wilde richten. Dit zich verdedigen tegen datgene waardoor hij niet overweldigd wilde worden, werd een gewoonte van de kolonel; het was net als aanvallen en verdedigen in militaire oefeningen, of net als de oorlog zelf. In de oorlog is die slag effectief en beslissend die onverwacht wordt uitgevoerd. Alleen door goed voorbereid te zijn kun je die slag opvangen en je verdedigen. Dat was waarschijnlijk ook het motief waarom hij het levensgrote portret van de kolonel al meer dan een halve eeuw op ooghoogte tegenover zich had; graag, meer dan graag zelfs, had hij ook een foto van zijn vrouw in de linkerhoek van de lijst onder de punt van het zwaard van de kolonel gestoken, zodat hij op ooghoogte naar haar zou kunnen kijken. Maar dat kon ik niet, en dat kan ik nog steeds niet. En dat terwijl hij wel in staat was geweest binnen de kortste keren een foto van Parwane onder de laarzen van de kolonel te plaatsen. Haar foto had hij precies drie dagen en drie nachten nadat ze niet thuis was gekomen in de rechterhoek van de lijst gestoken naast de foto van Mohammed Taghi. En nu probeerde hij al bijna twee maanden er een gewoonte van te maken naar de kleine foto van zijn dochter te kijken. En ook naar de foto van Mas’oed, die thuis Koetsjek werd genoemd. Ja, Koetsjek. Misschien was dat wel omdat hij zwarte en volle wenkbrauwen had en een laag voorhoofd en omdat de kinderen hem de bijnaam Koetsjek Djangali hadden gegeven.
‘Ik heb hem, de sleutel! Ik heb hem gevonden. Ik zal de deur onmiddellijk opendoen, nu direct. Komt u binnen! Goedenavond!’