Er werd schande gesproken over de verteller, een oudere arts, en zijn driehoeksverhouding met twee veel jongere vrouwen. En daar stopte het niet. Homoseksualiteit, abortus, drugsgebruik. Bijna metaforisch voor de kleinburgerlijkheid waartegen Nijhoff zich afzette, liet zij haar excentrieke en onconventionele personages bij elkaar komen op een grauw, verlaten strookje zand aan de Britse kust. Twintig jaar na hun tijd in Engeland treffen de personages elkaar wederom, vele avonturen en ervaringen rijker, soms illusies armer, maar altijd met de blik recht vooruit gericht.

‘Hoe modern gezien, hoe modern verbeeld. Alles is nieuw, en toch immer het oude; eeuwig zullen nieuwe waarden aan het oude leven ontspruiten – ik heb het weer gezien, ik heb het opnieuw ervaren, aan dit jonge werk, dat bloesemt als een boomgaard in den Mei.’ – NRC, 17 mei 1931