Voormalig bankbediende Josef Roubíček woont op een armzalige zolderkamer in bezet Praag. Hij heeft een slaapzak, een tafeltje, een potkachel, een stapel boeken en een aanloopkater, Thomas. In zijn gedachten spreekt hij met zijn grote liefde Růžena, met wie hij voor de oorlog een relatie had. Door zo min mogelijk op te vallen probeert hij het regime van nazi’s te overleven.

Het leven in de stad wordt steeds grimmiger. Hij wordt tewerkgesteld op een joodse begraafplaats aan de andere kant van de stad, moet een ster dragen, wordt bespot en vernederd in de tram en op straat op weg naar huis. Ondertussen worden om hem heen huizen in beslag genomen en mensen in groten getale op transport gezet. Toch blijft Josef denken dat het het beste is om de Duitse verordeningen te gehoorzamen. Totdat op een dag een gebeurtenis hem doet beseffen dat zijn manier van overleven niet de juiste is.

‘Verbijsterend’ – Siri Hustveldt

‘Dit boek is zonder enige twijfel de meeste indrukwekkende roman over het lot van de joden tijdens de nazibezetting die ik ooit onder ogen heb gekregen. Ik ken geen boek dat ermee te vergelijken is. (…) Wat hij met [Isaak] Babel gemeen had was het vermogen over wreedheid en pijn te schrijven met een beknoptheid die op zichzelf al het sterkst mogelijke commentaar lijkt te zijn op het gruwelijkste dat het leven te bieden heeft.’ – Philip Roth

‘Een van de krachtigste werken die uit de Holocaust zijn voortgekomen; het is een krachtig en noodzakelijk kunstwerk’ – The New York Times

‘Formidabel, doch klein in reikwijdte; dit is evenzeer een aanklacht tegen materialisme en hebzucht als een ijzingwekkend portret van Praag tijdens de Duitse bezetting.’ – Publishers Weekly

‘Het bijzondere aan Weils vertelkunst is dat hij een toon van permanente verwondering weet aan te slaan waardoor alles wat zich afspeelt in een absurd licht komt te staan.’ – De Volkskrant

‘De woorden Duitser, nazi en jood komen er niet in voor. Daar is niets kokets aan. Die omissies zijn essentieel voor de buitengewone directheid van de roman, voor het urgente vertellen van een menselijke verhaal dat, hoe specifiek het ook is, weigert zichzelf in het verleden te plaatsen.’ – The Guardian