Poëzie als pijn en verdoving tegelijkertijd
Ik wil nooit vergeven worden Ted Hughes
Vertaling Nelleke van Maaren
Hughes zag het schrijven van brieven als een ‘uitmuntende training voor een gesprek met de wereld’. Deze bloemlezing biedt een selectie uit de duizenden brieven die hij schreef in een periode van vijftig jaar. Ze tonen Ted Hughes in al zijn hoedanigheden: als dichter, minnaar, echtgenoot en vader, als goede vriend en vertrouweling, als nuchtere Engelsman met een fascinatie voor mythologie en het bovennatuurlijke, als liefhebber van de jacht, de visserij en het buitenleven, en als een man voor wie de literatuur een magisch middel was om de werkelijkheid zo intens mogelijk te ervaren.
Geen enkele Britse dichter, zelfs Keats niet, schreef brieven die ons op zo’n intieme wijze laten kennismaken met de bronnen van zijn kunst
- The Sunday Times
De vele brieven aan Sylvia Plath bieden een unieke blik op Hughes’ relatie met haar. Ook zijn er brieven aan Assia Wevill, de moeder van zijn derde kind, die zich net als Plath van het leven zou beroven. Dit boek schetst een gedetailleerd zelfportret van een complexe, zoekende, gepassioneerde en buitengewoon creatieve persoonlijkheid, die de uitdagingen van zijn veelbewogen leven steeds met open vizier is aangegaan.
Johan van Haes schrijft in zijn recensie voor Cobra.be dat goede poëzie voor Ted Hughes zowel diep doorvoeld als technisch uitgewerkt is, poëzie was pijn en verdoving tegelijk: “De dichter moest deze pijn in het leven integreren, in een harmonie die dezelfde pijn, op straffe van verdorring, nooit helemaal en definitief, slechts zeer tijdelijk, mocht verdoven”.
Ook Marjolein van Heemstra schrijft in de Volkskrant dat Hughes op zijn best is als hij schrijft over schrijven. Zoals in de prachtige brieven aan Sylvia Plath, voor haar dood. “Poëzie moet klank zijn… - tong en oor.” “Het belangrijkste is dat je een woord betreedt als een continent.”
Tweeëntwintig jaar later voorziet hij zijn dochter Frieda van schrijfadvies: “Oefen in hardop lezen… lees elke zin als een aparte muzikale eenheid…Van belang is het je eigen stem te verbinden aan een oneindig scala van verbale ritmes en reeksen - en alleen door eindeloze werkelijke ervaring kan je gehoor dat allemaal opslaan in je zenuwstelsel. De rest kun je overlaten aan het leven en je karakter.”
Enkele weken voor zijn dood kreeg Ted Hughes de Order of Merit uit de handen van de koningin. Het verslag staat in zijn laatste brief. Negen weken later overleed hij in Londen aan een hartaanval.
